11 feb Hoe ons avontuur begon…

We woonden in Nederland, mooie banen, 2 kleine kinderen maar er knaagde steeds iets. Mijn man is van oorsprong biologisch ingenieur en landbouwbioloog en in 2002 kwam hij na uren in de file te hebben gestaan thuis en zei’ we vertrekken’.

De meeste ‘ik vertrek’ personen beginnen een chambre d’hôte of gîte. Wij niet. Wij hebben in 2003 een forelkwekerij gekocht. Mijn man sprak goed Frans, ik 5 woorden. Een enorme stap, weinig plattelandervaring, totaal geen forelkweekervaring, maar heel veel werklust en positieve energie.

Onze kinderen waren erg klein en werden op de kleuterschool vriendelijk op genomen maar man-man, dat had wat voeten in de aarde. Onze jongste heeft 2 jaar lang op elke foto met een huilgezicht gestaan. Hij vond het vreselijk. Er zijn zoveel momenten geweest dat ik riep: ik wil terug naar Nederland! Het gekke is dat ik nu al een uur in de fotoarchieven aan het zoeken ben, maar eigenlijk geen leuke foto van de beginperiode van ons als gezin kan terugvinden. Mijn man neemt NOOIT een foto en ik heb mijn blik gezet op overleven. Gelukkig duurde dit niet langer dan 2 jaar. Als de kinderen het naar hun zin hebben dan gaat alles ook soepeler. Er was ruimte, water, dieren… alles om happy te zijn maar als je niet kunt communiceren breekt dat toch iedere vorm van geluk af.

Enfin, we begonnen een forelkwekerij, een restaurant en een bar en het was een redelijk succes. De kinderen vonden hun draai en kregen vriendjes. Inmiddels had ik Franse les genomen en van onze Jan (hierover later) en had ik een grotere woordenschat dan de 5 waar ik mee begon. So far so good

Als de kinderen het naar hun zin hebben dan gaat alles ook soepeler.